Ölürsem Yazıktır Sana Kanmadan

Ne güzel şarkıdır. Ölürsem yazıktır sana kanmadan; kollarım boynunda halkalanmadan...

Ortaokula gittiğim zamanlar. Başımda kavak yelleri eserken, Türk müziği neyime gerek. Bir cumartesi günü televizyon karşısında ders çalışırken denk geldim ilk defa. Canlı yayınlanan haftasonu eğlence programlarından birinin konuğuydu. Arkada kerli ferli giyinmiş saz ekibi ve şık sahne kostümüyle o. Uzun bir taksimle başladı sazlar. Belki de bir hicaz taksimdi. Sonra o başladı söylemeye. O uzun taksim yeterince içimi kıymıştı. Kanal değiştirmek gibi bir şansım da yok ki. Televizyon ya tek kanallı ya yeni iki kanal olmuş. Şarkıyı söylerken birden sesi titremeye başladı, sonra da ağlamaya. O sustu, sazlar sustu. Seyircilerin yanına indi. Bir bey ağlıyordu. Yanına oturdu birlikte ağladılar. Meğerse adam yıllardır yurtdışında çalışan, izne gelmiş bir gurbetçiymiş. O söyledikçe, vatanından ayrı geçen yıllar çökmüş adamın üstüne. Canlı yayını, programı, diğer seyircileri unutup dertleştiler uzun uzun.

O gün babamın 45'liklerinin arasında onunkileri bulup dinlemeye başladım. Onu yani Müzeyyen Senar'ı ilk o zaman sevdim. Sonra hep sevdim dinlemeyi. Bazen çok ağladım onu dinlerken, gidenleri hatırlattı hep sesi bana. Hele bazı şarkıları öyle içime işler ki...
Ve artık o da gidenlerden oldu. Bu sabah onun gidiş haberiyle başladım güne. Gittiği yerde şarkılarını söylemeye devam eder mi ki...

Mekanın cennet olsun...